Hinn almenni borgari veit sínu viti

Með hverjum deginum færist ég nær þeirri niðurstöðu að almenningur hafi næmari skilning á undirstöðum stjórnmálanna en atvinnustjórnmálamennirnir og fræðimennirnir. Eða hvernig er annars hægt að skilja þá háskalegu og varhugaverðu vegferð sem ,,sérfræðingarnir" (embættismenn, þingmenn, ráðherrar) hafa beint stjórnmálunum á með því að leggja drög að valdframsali til erlendra stofnana og óþekktra embættismanna, sbr. frumvarp um bókun 35 og frumvarp til nýrra sóttvarnalaga þar sem til stendur að framselja íslenskt ríkisvald í hendur ESB annars vegar og WHO hins vegar. Þetta eru ekki aðeins háskalegar fyrirætlanir heldur eru þær samdar í algjöru umboðsleysi, enda heimilar stjórnarskrá lýðveldisins ekki slíkt valdaframsal.

Frammi fyrir þessu ber að minna háttvirta þingmenn og hæstvirta ráðherra á að þetta vald sem nú stendur til að framselja tilheyrir ekki ráðamönnum heldur þjóðinni sjálfri.

Frjálst og sjálfstætt lýðveldi var stofnað 1944 til að verja hagsmuni borgaranna. Slík hagsmunagæsla verður að vera í höndum manna sem svara til ábyrgðar gagnvart almenningi.

Stjórn ríkisins hvílir á stjórnarskrá lýðveldisins og lýtur þeim lögmálum sem þar má finna. Stjórn Íslands á m.ö.o. ekki að ráðast af geðþótta valdhafa.

Til að verja borgarana fyrir misbeitingu ríkisvalds skiptir stjórnarskráin valdinu í þrjá hluta: Löggjafarvald, framkvæmdavald og dómsvald. Sveitarfélög fara einnig með sjálfstætt vald á tilteknum sviðum. Hinn sanni valdhafi er þó á hverjum tíma hinn almenni borgari, sem hefur frelsi til orða og athafna, en axlar um leið ábyrgð á þessu frelsi sínu. Valdhafar starfa í umboði borgarans, en ekki öfugt.

Greinin birtist fyrst á Blog.is